Boosheid, frustratie, tegenwerking. Als projectleider zit je regelmatig in de vuurlinie.

Dat is soms taai. Zeker als je je keihard inzet om iedereen mee te krijgen, om resultaten te boeken. En het gedoe zich desondanks tegen jou lijkt te keren.

Ik kom het regelmatig tegen: projectleiders die onzeker worden of stress krijgen van de manier waarop ze worden aangesproken. Door mensen uit de omgeving van het project (collega’s, eindgebruikers, klanten) of zelfs door mensen uit het projectteam zelf.

Ze gaan gebukt onder gezeur en geklaag, of – in extremere gevallen – sabotage of beschuldiging. En het is heel begrijpelijk dat je daar last van hebt. Als projectleider ben je het gezicht van het project naar de buitenwereld.

Toch is het belangrijk om te blijven beseffen dat het niet om jou gaat. Het zijn verschijningsvormen van weerstand. Niet tegen jou, maar tegen wat het project voor de afzender betekent.

Weerstand is een symptoom. Als projectleider, teamleider of andere veranderaar, kun je waardevolle informatie halen uit die symptomen.

Stel je op als een nieuwsgierige en objectieve onderzoeker en vraag je af: Wat zit er achter dit gedrag? Wat wil het mij vertellen? Wat zegt het over wat we in dit project meer, minder of anders kunnen doen?

Enige wrijving hoort er gewoon bij. Maar de kunst is om het te blijven bekijken vanuit het oog van de orkaan, in plaats van heel hard mee te gaan draaien.

Vanuit oordeelloze, onthechte nieuwsgierigheid geeft het je namelijk waardevolle informatie over hoe je het project (nog) beter, effectiever of meer gedragen kunt maken.