Misschien lees je al een tijdje met me mee en vraag je je af waar mijn voorliefde voor moeiteloos projectmanagement vandaan komt. Daarom wil het in dit artikel met je hebben over projectgeploeter, zoals ik dat noem.

Zo’n vijftien jaar geleden was ik al een tijdje aan de slag als projectleider. Ik had inmiddels verschillende projecten gedaan in verschillende organisaties. En de thema’s van deze projecten waren ongelofelijk gevarieerd: van het opsporen van bijstandsfraude via het begeleiden van nieuwbouw tot re-integratie projecten voor langdurige werklozen.

Knetterhard werken

Ondanks die enorme variatie in thema’s, begon ik tot de conclusie te komen dat alle projecten een paar dingen met elkaar gemeen hadden. En dat was dat je knetterhard moet werken als projectleider. Dat je vooral bezig bent met branden blussen, met mensen in beweging krijgen (soms tot je stuurgroep aan toe!) en jij als projectleider eigenlijk het hardste werkt van allemaal. Omdat jouw naam er aan verbonden is. Omdat jij wordt aangesproken op het slagen of falen van het project.

En ik had daar last van. Ik merkte dat ik steeds harder ging werken, dat ik steeds meer hooi op mijn vork nam. Mijn dagen werden langer. Ik begon in het weekend werk mee naar huis te nemen en checkte dag en nacht mijn telefoon. Steeds beseffend dat ik maar één mail of telefoontje verwijderd was van de volgende hick-up in het project.

Cynisch

Maar ik begon ook cynisch te worden. Begon projecten te zien als het managen van tegenslag, zoals ik dat vaak noemde. En ik begon gedrag te vertonen dat helemaal niet bij mij paste, omdat ik dacht: “Dit is wat een projectmanager doet”. Duwen, dicht op de huid zitten, confronteren.

En eerlijk gezegd: ik voelde me een beetje belazerd. Ik ben gecertificeerd in verschillende projectmanagement methodieken en ik had altijd het idee dat dat zou moeten werken als een soort Lego bouwtekening: als ik me maar netjes aan de stappen hield, dat het uiteindelijk tot een goed resultaat zou leiden. En dat bleek dus niet het geval te zijn. Want methodieken gaan voorbij aan de menselijke factor. Aan het feit dat soms teamleden niet uit de startblokken willen komen. Of dat een stuurgroep de meest onhandige beslissingen neemt.

Burn-out

Om een lang verhaal kort te maken: ik kwam vijftien jaar geleden met een burn-out thuis te zitten. Op zich een thema waar je boeken vol over kunt schrijven, maar dat is niet waar ik het hier over wilde hebben. Maar wel over wat in die periode mijn aller belangrijkste inzicht was. Namelijk: ik vind projecten leiden een prachtig vak. Het is een voorrecht om een verandering (want hoe triviaal het soms ook lijkt, elk project is in wezen een verandering!) van kop tot staart te mogen begeleiden. Om te mogen zien hoe iets in van een droom, een gedachte of een wens tastbaar wordt.

Orkaan

Maar ik besefte ook dat het anders moest. Dat ik op zoek moest naar een manier waarbij je projecten kunt leiden vanuit authenticiteit en ontspanning. Dat ik als het ware in het oog van de orkaan moest zien te komen, zodat ik wel betrokken ben, maar ook objectief. Zodat ik zo effectief mogelijk ben, zonder op te branden.

Vanuit dat besef ben ik begonnen om van alles rondom mijn vakgebied te gaan leren. En ik merkte dat er heel veel manieren zijn om jezelf als projectleider te ontwikkelen die helemaal niet zoveel met projectmanagement methodieken te maken hebben. Uit marketing hoe je een boodschap écht laat landen bij je doelgroep. Uit de coachingspraktijk hoe je mensen in beweging krijgt en ze bewust maakt van (soms belemmerende) overtuigingen. Maar ook: hoe je écht kunt luisteren naar wat er gezegd wordt. Uit sociale wetenschappen hoe groepen functioneren en hoe je daar interventies op kunt plegen. De mogelijkheden om te leren zijn eindeloos.

Aanpakkerig

Toch is het niet zo raar dat we als projectleider af en toe gebukt gaan onder geploeter, stress en gedoe. Het is vaak de aard van het beestje dat je er resultaatgericht en aanpakkerig bent; anders had je dit vak waarschijnlijk niet gekozen. Bovendien hebben we in onze opleidingen vooral geleerd hoe je structuur moet aanbrengen in projecten en hoe je dezelfde taal spreekt. Maar wat we geleerd hebben gaat vaak voorbij aan een dimensie die van wezenlijk belang is. Voor je effectiviteit, maar ook voor hoe ontspannen of juist stressvol je een project ervaart.

Projectleiders-DNA

Eén van die dingen die ik heb geleerd, is dat er zoiets bestaat als projectleiders-DNA. En dat jouw projectleiders-DNA uniek is en helemaal afwijkt van dat van mij. Maar als je eenmaal jouw DNA-code hebt gekraakt, ga je merken dat je het project precies gaat aansturen op een manier die bij jou past. Die voor jou zo vanzelfsprekend en moeiteloos is, dat je je bijna schuldig voelt dat je ervoor betaald wordt 😉

Als je je eenmaal bewust bent van dat DNA kun je een signatuur-aanpak ontwikkelen met werkvormen die vóór je werken. En daarmee wordt projecten leiden (weer) inspirerend en leuk. Sinds ik de code heb gekraakt zijn mijn projecten niet alleen meer ontspannen voor mij, maar ook veel prettiger voor iedereen die erbij betrokken is. Want mensen voelen dat. Authenticiteit in je aanpak werkt als een magneet.

Vanuit die verwondering startte ik De Implementatiedokter. Omdat het zoveel eenvoudiger bleek dan ik dacht om op een moeiteloze en geïnspireerde manier projecten te leiden. Omdat ik het zelf heb moeten ontdekken door leren en experimenteren, kan ik jou nu veel tijd besparen door mijn ervaringen te delen.
Wil je hier meer over weten? Tijdens mijn gratis online training De Ontspannen Projectleider vertel ik er nog veel meer over. Meld je hier aan.