Projectleider of masochist? ;-)
Het zijn lange dagen. Het is vaak rommelig, om maar niet te zeggen: chaotisch. Er zijn spanningen, er is weerstand, er zijn issues. Brandjes te blussen, discussies te voeren. Het is een achtbaan waar je met elkaar instapt, waarin je langzaam (soms héél langzaam) omhoog getakeld wordt, gevolgd door een vrije val met verschillende loopings en knopen en de nodige G-kracht.
Masochistische trekjes
Waarom beginnen we er dan toch steeds weer aan? Waarom storten we ons steeds opnieuw in een onbekend avontuur met maar één zekerheid: het gaat anders dan je vooraf had kunnen bedenken. Hebben wij projectleiders masochistische trekjes?
Als ik voor mezelf spreek: voor mij is het de uitdaging van elke keer opnieuw onderzoeken en schakelen. Onderzoeken welke vraag er ligt, wat het DNA van de organisatie is en wat er nodig is om beweging te krijgen. Is het verleiden? Is het duwen? Spiegelen? Overtuigen? En welke kant in mij moet ik aanspreken om de beweging op gang te krijgen en te houden richting het gewenste resultaat?
Levende organismen
Organisaties zijn niet statisch. Het zijn levende organismen die zijn opgebouwd uit mensen, cultuur, geschreven en ongeschreven regels. Het implementeren van een verandering is het brengen van een beweging binnen een bewegend organisme. Dat vraagt elke dag opnieuw te kijken wat er nodig is om op koers te blijven en de juiste energie erin te brengen – en te houden. Je niet te laten kisten door tegenslag, weerstand of gedoe. Maar daarentegen te luisteren naar wat het je wil vertellen. Wat kan ik doen, of juist laten? Wat heeft de verandering nodig om de juiste kant op te blijven gaan? Elk project is anders en leert nieuwe strategieën om de goede dynamiek te creëren. En daarbij wisselen moeizaamheid en euforie elkaar regelmatig af.
Ontlading
En dan de apotheose, het moment waarop alles waar je met elkaar zo lang en hard aan gewerkt hebt bij elkaar komt. De adrenaline, de euforie en de ontlading. Maar ook: het moment dat je het uit handen geeft en het resultaat van iedereen wordt. Dat de projectleider zichzelf netjes overbodig maakt, zodat ‘de lijn’ het over kan nemen. De wereld is een stukje veranderd, maar het stof daalt weer neer en de verandering is het nieuwe normaal geworden.
En de projectleider? Die maakt zich op voor de volgende rit in de achtbaan. Want zodra we geland zijn en ons haar weer in de plooi hebben willen we maar één ding: onze tanden in het volgende project zetten.