Dit is geen sprint maar een marathon
Het collectieve niet-weten hoe we om moeten gaan met onzekerheid begint zijn tol te eisen. Ik spreek zoveel mensen die last hebben van vermoeidheid, onrust en (al dan niet sluimerende) onvrede.
Nu deze periode geen sprint maar een marathon blijkt, lijken veel organisaties in een kramp te schieten en (veel!) meer te gaan doen van wat ze al deden: strakker sturen, meer verantwoording vragen en talloze vergaderingen op een dag,waardoor je urenlang aan de webcam geplakt zit. Dat geeft een vals gevoel van controle; een soort pseudo-geruststelling dat je ‘de baas zijn tijd’ goed benut.
Tribe
Tegelijkertijd lijkt de oprechte aandacht, het menselijk contact af en toe verder weg dan ooit. Daar hebben we last van. Als mens zijn we evolutionair zo geprogrammeerd dat we de tribe nodig hebben. niet alleen om ons veilig te voelen, maar ook om gemotiveerd te blijven om bij te dragen. En oké, we vlooien elkaar misschien niet meer, maar het schouderklopje bij het koffieapparaat of de knipoog in het voorbijgaan zijn de hedendaagse kleine gebaren die bevestigen: wij horen bij elkaar. Wij zijn verschillende partjes van dezelfde mandarijn.
We missen dit inmiddels alweer zo lang en dat geeft een raar soort paradox: je ervaart autonomie over je werkomgeving, je ervaart onthechting van de groep en van de purpose van je werk en tegelijkertijd ervaar je het effect van meer sturing en controle.
Objectieve nieuwsgierigheid
Hoe kun je jezelf goed staande houden in die dynamiek? Hoe ga je om met gevoelens van disconnect en onvrede?
Deze periode nodigt je uit om regelmatig met objectieve nieuwsgierigheid naar jezelf te kijken. En nee, wat je daar aantreft is niet altijd comfortabel. Maar als je je bewust wordt van wat je nodig hebt om je gemotiveerd, energiek en prettig te voelen dan begin je langzaam maar zeker de regie terug te pakken. Misschien kom je erachter dat je af en toe van locatie moet wisselen om geïnspireerd te blijven. Of dat je in plaats van een virtueel overleg een keer wilt afspreken met een collega. Het kan zijn dat je niet meer dan drie online meetings trekt per dag. Of wil je halverwege de dag een rondje hardlopen of fietsen.
De omstandigheden ‘tweaken’ naar wat jij nodig hebt is niet egoïstisch. Vergelijk het met de veiligheidsinstructie in een vliegtuig: zet eerst je eigen zuurstofmasker op en ga daarna pas anderen helpen. Waar knelt het op dit moment? Waar zit de angel van je onvrede en je ongemak? Durf je daar goed naar te kijken?
Door ervoor te zorgen dat je bewust wordt. Het geeft je de informatie die je nodig hebt om te switchen van reactief ‘slachtofferschap’ naar proactief zelfleiderschap. En dat is een belangrijke stap nu het erop lijkt dat deze marathon nog wel even gaat duren.