Laatst stond ik voor het eerst weer fysiek voor een groep. Ik merkte dat het me ontroerde dat ik weer hele mensen zag (inclusief benen!). Maar de gesprekken die volgden hakten er in. Gesprekken over de leegte die werd ervaren in het werk. Over uitzichtloosheid van dagen die zich aan elkaar rijgen. Gevoelens van disconnect, vermoeidheid en neerslachtigheid.

Het scherm is de nieuwe ijsberg geworden: de top – keurig gekleed en gecoiffeerd – is in beeld. Maar daaronder bevindt zich buiten beeld niet alleen de sleetse joggingbroek, maar ook de nodige moedeloosheid, leegte of cynisme.

Het ziekteverzuim is historisch laag en toch hebben ons zelden zo ‘meh’ gevoeld. Nog nooit was de behoefte aan verbindend leiderschap zo groot. Nog meer online tools, virtuele koffieochtenden of online vrijmibo’s helpen niet. We hebben behoefte aan menselijkheid. Aan verbinding. Aan gezien en begrepen worden; aan inspiratie en aanmoediging.

Dat vraagt om andere vormen van leiderschap; om andere manieren van kijken, denken en handelen. En weet je, dat biedt volop kansen. Eindelijk kunnen we menselijkheid, verbondenheid en inspiratie (weer) écht centraal zetten. Het begint bij oprechte interesse naar wat zich in die basis van de ijsberg (of: buiten dat scherm) afspeelt. Doe je mee?