Dit is er ook. Momenten dat ik me overweldigd voel door wat er nu allemaal aan de hand is. Dat ik overspoeld word door verdriet over hoe we steeds verder uit elkaar lijken te drijven. Maar ik voel ook tot diep in mijn cellen dat deze heftigheid nodig is. Nodig om ruimte te maken voor iets nieuws. Voor nieuwe manieren van samen leven en samenwerken, voor nieuwe vormen van leiderschap.

Dit is de weg van de natuur: chaos en verval wordt gevolgd door creatie en een nieuwe ordening. De natuur vindt altijd opnieuw balans. Ik kan me daar tegen verzetten, proberen om mijn wil op te leggen en zo een gevoel van controle te bewerkstelligen, maar daarmee ontken ik dat ook ik natuur ben.

Het is het verzet tegen wat is waar de meeste spanning vandaan komt. Laat ik voor mezelf spreken: dat heb ik geprobeerd en ik ging me er bepaald niet prettiger van voelen. Het voelde als tegen de stroom in roeien. Beter voelt het om aandacht te geven aan wat ik te leren heb in deze periode, wat ik anders kan doen. In bedenken hoe we deze tijd zo waardevol mogelijk kunnen maken en ruimte geven aan het nieuwe geluid dat wil ontstaan. Gebruik de ‘white space’ van deze periode om te leren en contempleren.

De natuur (en dus ook jij en ik) staat nooit volledig in de spaarstand. Dit is een tijd voor introspectie en bezinning; zie het als een soort winter. Op het oog gebeurt er weinig in dit seizoen, maar in werkelijkheid gebeurt er van alles. Het proces van verstilling en naar binnen keren is nodig om straks met enorme levenskracht te ontspruiten in het nieuwe.